De laatste weken hoor ik opvallend veel mensen om mij heen vertellen dat ze plotseling samen zijn gekomen met hun zielsverwant. Dat zijn diepgaande ingrijpende ontmoetingen die beiden in deze tijd blijkbaar ook (h)erkennen. Kaypacha heeft het er al langer over; het is er de hoogste tijd voor! We gaan recht op onze persoonlijke missie af -áls je je werk dus hebt gedaan- om een nieuwe wereld te creëren in dit nieuwe paradigma. Van patriarchaat naar matriarchaat, ook vaak het aquarius- of watermantijdperk genoemd. En om dat voor elkaar te krijgen is er een grotere krachtbron nodig dan de strijdende eenling die de wereld intrekt. Zielsverwanten stralen samen een ongekende kracht uit waar niets of niemand tussen kan komen en reken maar dat dat gezien en gevoeld wordt in de wereld om je heen. Het is als het ware een veel krachtiger som der delen dan die we kennen en alle logica tart, namelijk 1 + 1 = drie!
Dat is dus goed nieuws zou je kunnen zeggen. En dat is het ook, want degenen die dit meemaken hebben blijkbaar echt hun innerlijke werk gedaan en weten dat het leven een dagelijks groeiproces is van uitdagingen en van het gewoon durven ervaren van het ‘nu-moment’. En dus niet langer een toekomst construeren met het hoofd vanuit oude ‘vastgeroeste’ overtuigingen, maar juist het eenzame proces zijn aangegaan van innerlijke reflectie in plaats van het projecteren op de ander.
Ruim twee en een half jaar geleden, op 10 februari 2014, schreef ik voor nieuwetijdskind.com dit artikel met de titel ‘Soulmates, twinsouls & twinflames. Ik deed dat omdat ik dagelijks zoveel mensen aan de telefoon had via de coaching-lijn, die werkelijk door de bomen het bos niet meer zagen. En door allerlei verwarrende informatie op het internet, maar ook informatie die ze persoonlijk werd gegeven door collega’s, vaak tot wanhoop werden gedreven. Ik hoopte daarmee dat iedereen beter zou gaan begrijpen dat zo’n ontmoeting tot een enorm innerlijk groeiproces moest leiden. En niet zoals vaak werd gesteld, dat de ander als een pleister op de wonden en als redder die pijnlijke stukken kwam invullen of toedekken. Oei, wat hebben we daardoor een pittige tijd meegemaakt. Maar nu zijn we een stuk verder qua tijdgeest in deze chaotische wereld en kan ik gelukkig ook een ander geluid laten horen.
Wanneer je jezelf durft te ‘zien‘ in wie je werkelijk bent en toestaat om dat volledig te mogen ‘zijn’, kun je evenredig ook respect voor de ander opbrengen, die -ongetwijfeld en zeker in zielsverwantschappen- nogal anders kan zijn dan de verwachtingen die je in je hoofd had gecreëerd; dus juist de perfecte aanvulling is. Die ‘verwachtingen’ zijn namelijk oude programma’s die je vanuit opvoeding, milieu, maar ook vanuit eerdere ervaringen hebt meegenomen. En juist die programma’s en overtuigingen mogen we nu stuk voor stuk loslaten. Het is het jaar van de waarheid, van diepgaande zuivering en van het loslaten van zaken en geloofssystemen die ons niet meer dienen. En daar mogen we in 2017 onverdroten mee doorgaan. Als een kast die we volledig leeg maken en alleen die boeken er weer in plaatsen waar we nog iets aan hebben. Het ruimt wel op!
Maar zoals alles altijd twee kanten heeft, is het ook soms pijnlijk en ingewikkeld, terwijl het aantrekken/afstoten-effect ook nog niet helemaal is verdwenen en dat is heel logisch en verklaarbaar. Er komen ook dieperliggende angsten naar boven drijven. Jezelf du
rven ‘zien’ is namelijk nog iets anders dan jezelf durven te ‘láten‘ zien. Dat maakt je ineens wel heel kwetsbaar. Dat innerlijke kind dat we eindelijk durven en mogen koesteren kan dan ook plotseling in oude stukken en ervaringen terechtkomen; angst voor afwijzing van de ander, schaamte, schuldgevoelens, geblokkeerd zijn in het uitspreken van je diepste gevoelens, etc. Maar dat is juist prachtig, want dat zijn ook precies de stukken die je pas kunt ‘ervaren’, doorleven en die je doen ‘groeien’ samen met die ander. De wisselwerking met die ander fungeert immers als een spiegel.
Ja natuurlijk heb je hard gewerkt. Het licht laten schijnen op jezelf, je verleden, wie je werkelijk bent en wat je allemaal hebt laten liggen is één ding en al niet gemakkelijk.
Daarna komt het accepteren en aanvaarden van jezelf in volle omvang en het loslaten van oude overtuigingen, en dat is twee.
Maar dan komt het moment dat die ander jou ‘ziet’ zodat je mag leren kwetsbaar te zijn en weten dat je jezelf mág laten zien. Wanneer het namelijk je zielsverwant is zal hij of zij dat ook volledig accepteren, want je ‘herkent elkaar’ in vele opzichten. Dus gemakkelijk is het niet, maar het levert daarentegen een zeer mooie en diepe verrijking op in de liefde zoals je die nimmer hebt ervaren, zodat je het echt wel een schitterend proces mag noemen. De ander zal je ervoor omarmen, zodat je samen die stukken kunt helen bij elkaar.
Er is dit jaar echt iets veranderd. Op 3 november jl. zei Kaypacha in zijn wekelijkse rapportage dat we alle illusies, en dus ook de illusie van ‘twinflames’ moesten loslaten om de poort naar onze nieuwe bestemming te openen en te gaan vormgeven. Die kwam bij veel mensen nogal hard aan. Ik moest daarbij dus ook sterk denken aan dat eerdere artikel wat destijds veel positieve maar ook een aantal negatieve reacties opleverde. Hoe durfde ik het een ‘illusie’ te noemen, wat het voor velen ook bleek te zijn. Het had immers te maken met het innerlijke groeiproces: die diepe liefde gaan voelen voor jezelf in plaats van voor ‘die ander’. Van projectie naar reflectie.
Nu maakt Kaypacha juist melding van het feit dat de nieuwe jobs, nieuwe relaties, nieuwe huisvesting en nieuwe ideeën met grote snelheid voor je uitgerold worden, wanneer je weet wie je bent en wat je wilt en wanneer je bereid bent naar de wind te luisteren die je in je oor fluistert waar je heen mag gaan. En die gefluisterde woorden liggen echt niet al jaren in ons hoofd opgeslagen; de wind is immers dynamisch, blaast zijn fluisteringen in het ‘nu’ en duwt je zachtjes een richting uit. Het gaat om complete overgave (aan het hart) en dus het loslaten van de controle (dat is je hoofd/ego dat herhaling van pijn wil vermijden). Die overgave brengt je juist bij de ervaringen die je
groei bevorderen.
Ik kan alleen maar blij zijn voor degenen wiens pad wordt geopend voor deze mooie nieuwe ervaring en zo’n liefdevolle toekomst. Maar wat ik veel hoor bij deze ervaringen en daarom wil meegeven is het volgende:
-Ik zou hem of haar echt nooit hebben uitgekozen, maar we kunnen niet meer buiten elkaar.
Dat is nu juist zo bijzonder en onderdeel van het leren loslaten van oude overtuigingen. Je krijgt die spiegel voor je neus. Wie was jij voorheen (volgens het programma) waardoor je een beeld had ‘bedacht’ van jezelf en dus bij je ideale partner? Je hart spreekt een heel andere taal dan je hoofd en juist naar ons hart moeten we nu leren luisteren in plaats van het hoofd. Die taal moeten we gaan leren. Het hoofd moet het hart ondersteunen en niet andersom.
-Ik klap dicht als het over mijn gevoelens gaat; ik weet niet wat ik moet zeggen.
Durf je maar helemaal open te stellen voor die ander; bespreek alles en laat gerust weten en zien dat je je kwetsbaar voelt. De ander zal zonder twijfel hetzelfde ervaren en dus begrijpen; zo help je elkaar daarin te groeien. Je zet als het ware je eerste ‘stapjes’ op een geheel nieuw terrein, dus ‘stoer willen zijn’ heeft geen zin meer, dat is ook een oud ‘programma’.
-Ik verwachtte dit nu helemaal niet, want ik was met mijn persoonlijke leven bezig; met ander werk, nieuwe studie, verhuizing, etc. Alles is aan het veranderen. En toen stond hij/zij voor mijn neus.
Ook dat klinkt heel logisch. Wanneer je je werk hebt gedaan en op het juiste pad terecht bent gekomen -ongetwijfeld met veel vallen en opstaan, wie herkent dat niet- mag je dat samen gaan doen. Het is zichtbaar en voelbaar voor iedereen wanneer je samen bent. Het is tenslotte magnetische en magische energie die zó licht is dat het anderen die zich nog wat meer in de duisternis begeven, kan verblinden -of beter- kan gaan verrijken als ze daarvoor kiezen. Deze liefde creëert een sneeuwbaleffect.
Ja, het zijn bijzondere tijden, chaos in de wereld en zaken die plotseling veranderen of 
ophouden; zekerheden die compleet wegvallen. Het is ‘De Toren’ uit het tarotdeck; de plotselinge bliksemschicht die het vertrouwde fundament en je comfortzone onder je voeten wegtrekt. Ik zou zeggen: geniet er maar van. Vertrouw er maar op dat het je niet meer dient en niet meer in je rugzak hoeft te zitten. Op een nieuw fundament kun je weer gaan bouwen. Maar dit keer is het het innerlijke kind dat volwassen is geworden en een passend leven op basis van het unieke zelf gaat creëren vanuit onvoorwaardelijke liefde. Die je dan ook zult ontvangen. Wie wil dat nu niet?
© Irma Schiffers
Voor persoonlijk advies over jouw situatie kun je ons vinden op Keyphone.nl
Gewoonspiritualiteit.nl 