HSP: Highly Sensitive Pets – deel 1

Bijdrage van: Irma Schiffers

Onlangs schreef Noëlle op deze site een artikel over astrologie voor dieren. Het leek me in dit kader wel een mooie aanvulling om deze twee artikelen over dieren en hooggevoeligheid, die ook bij hen voorkomt, hier te plaatsen.

HSP bij dieren… Ja, ik begeef me op glad en ‘dun’ ijs als ik de afkorting HSP op deze manier vertaal. Daar ben ik me van bewust maar als niemand dat ‘ijs’ durft te betreden, zullen we nooit weten of het betreedbaar en stevig is. Dus ik begeef me toch daar maar even op.

We kennen gelukkig onderhand het fenomeen HSP (hoogsenstitief persoon) allemaal wel, zeker als je een vaste bezoeker van deze site bent. Maar voor mij staat het ook altijd voor Highly Sensitive Pets, want ik heb er hier een aantal rondlopen. En ik ben er in mijn leven achter gekomen dat de dieren die je bij je hebt voor een periode in je leven, ook echt bij die fase in je leven aansluiten. Als ik vroeger katten en honden had, kan ik terugkijkend zeggen dat ze een hele andere rol in mijn leven speelden dan tegenwoordig. Ik ben altijd een enorme dierenliefhebber geweest, maar vroeger had ik katten die gewoon gezellig je leven met je mee vierden, maar ook vaak op zichzelf waren en veel buitenshuis, zodat je ze niet altijd zag. Tegenwoordig, durf ik vanaf dat gladde ijs te roepen, heb ik katten die mij spiegelen, dingen leren, dingen zien die anderen niet zien, dingen ‘laten’ zien in mijn gedrag en op alle vlakken zogeheten ‘multidimensionaal’ aanwezig zijn.

Ik zou kunnen vragen wie nou eigenlijk de telepatische gave heeft ontwikkeld om met ze te kunnen communiceren, maar dat antwoord is duidelijk. Ik natuurlijk! Zij konden het al door eeuwen heen, maar soms voel ik me een beetje schuldig dat ik mijn vroegere ‘Mickey, Misty, Andra, Okkie, etc. niet heb kunnen verstaan. Met dat schuldgevoel heb ik mogen afrekenen, want dat is nou precies wat uit de hedendaagse rugzak mag bij iedereen. Want wat je niet weet, kun je niet herkennen dus ook niet in je realiteit zetten. Het waren lessen, geen fouten, die bestaan niet. En als je je daar nu bewust van bent, heb je ze geleerd en zul je het, als het goed is, niet meer zo doen.

Dieren staan zo dicht bij de natuur dat ze hun zuivere intuïtie volledig intact hebben weten te bewaren, in tegenstelling tot de mensheid en ze leven daar ook naar. Wij mensen noemen het instinct, maar ik wens het intuïtie te noemen, want instinct klinkt zo dierlijk. Natuurlijk hebben we het hier ook over dieren, maar ik heb geleerd dat dieren niet inferieur zijn aan mensen, en mensen dus automatisch niet superieur. Die laatste kwalificatie dicht ik eerder aan mijn katten toe omdat zij mijn ‘Zen-meesters’ zijn.

Katten zijn ultieme ‘meesters’ in mediteren, trance (healen), geduld, zelfexpressie, laten zien wat ze wel en niet willen (en het dan ook echt niet willen) en daarmee zijn ze een spiegel voor hun ‘mens’. Als je dat wilt zien tenminste.

Woody

Ik heb een kat die ik twee maal daags moet spuiten met insuline omdat hij na een pancreatitis (alvleesklierontsteking) suikerziekte heeft. Hij weet zelf precies wanneer hij water nodig heeft, door zelf aan de kraan te gaan hangen en deze open te doen. Ook komt hij mij storen bij de computer als het tijd is voor zijn prikje, of als ik het sein daarvoor op mijn mobieltje niet gehoord heb. Ook komt hij op mijn toetsenbord, of desnoods op mijn bedkussen zitten en staart mij aan terwijl hij zegt: Ik moet eten, joh!
Mijn kat die als enige buiten komt was eens een nacht weg. Ik was in paniek, want hij slaapt altijd bij mij boven. Ik maakte mezelf wijs dat hij een ongeluk had gehad of ziek was geworden, misschien wel gestolen (ik heb Maine Coons en andere ‘Aristocats’) en kon niet meer slapen. Eigenlijk eerder huilen. Ineens hoorde ik hem zeggen: ‘ik ben opgesloten in een schuur, en ik baal net zo als jij, maar ik kom zodra ik kan. Nu ga ik slapen, doe jij dat ook maar, want morgenochtend meld ik me. Ik heb wel honger, maar ik red me goed’.

Roxy

Ik geloofde er niets van want mijn ‘ego’ was aan het werk. Mijn verstand zei dat het natuurlijk niet goed gegaan was en dat ik hem misschien wel nooit meer zou zien. Die hele nacht lag ik wakker. Mijn lijntje met de andere wereld, wat normaal zo open staat mede door mijn werk, gaf ook nog wat beelden door van een schuur en een geruststellend schouderklop-gevoel met een intense liefde; ‘het komt goed, we nemen hem niet weg’. Mijn ego bleef echter zeggen dat ik in de steek gelaten was en dat dit misschien wel mijn eigen schuld was… Toen ik een klok kreeg te zien voor mijn geestesoog die op 9 uur stond, draaide ik me gefrustreerd nog eens extra om in mijn bed. Wat een nacht!

Die ochtend om klokslag negen uur stond mijn mannetje voor mijn slaapkamerraam en kwam hardop pratend een knuffel brengen om daarna zijn eten aan te vallen. Ik hoorde even later terug dat hij in een schuur van de buren, twee deuren verderop per ongeluk opgesloten had gezeten. Toen ze naar hun werk gingen om 9 uur sprong hij eruit.

Yinta

Ik kan een boek vullen met dit soort gebeurtenissen! De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. Tegenwoordig geloof ik alles wat ze zeggen, zelfs meestal wat ze mankeren (zoals kiespijn) en wanneer ze naar de dierenarts moeten. Het klopt altijd… Ik heb het geluk dat ik met dierenartsen te maken heb die mij serieus nemen hierin. Dat duurde wel een paar jaar en begrijpelijk, want je wilt niet weten hoe lang ik erover gedaan heb om mezelf en dus mijn dieren hierin serieus te nemen.
Ik heb klanten aan de telefoon gehad met dierenvragen. Als ik ze vertel hoe het werkt met en bij hun dier, beginnen ze soms nerveus te lachen. Maar als ze dan ‘stiekem’ als niemand het ziet contact proberen te maken, zijn de resultaten verrassend. Meestal stuur ik ze naar de dierenarts als ik het fysiek niet vertrouw en ook dat is eigenlijk altijd wel terecht. Gelukkig laten ze me dat ook heel vaak weten.

Nu ben ik benieuwd wanneer de ‘wetenschap’ gaat aantonen dat HSP bij dieren ook wel degelijk bestaat. Ik weet het al, vooral omdat de één significant sensitiever is dan de ander. Dus het is een fenomeen dat bestaat. Mijn theorie is inmiddels dus op basis van ervaring dat je de dieren bij je krijgt die je nodig hebt en die met jou zijn afgelijnd in een bepaalde periode. Ik wil dit dan ook benadrukken: respect voor alle dieren is absoluut een noodzakelijke ontwikkeling voor deze nieuwe tijd!

Er is nog veel te ontdekken en te bewijzen en ik voel dat dat in aantocht is. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou het ook heel goed kunnen begrijpen als mijn dierenartsen af en toe denken dat ik bij het verlaten van het pand wegvlieg op een bezem…

© Irma Schiffers 2014

Dit artikel is geschreven voor Nieuwetijdskind.com en aldaar gepubliceerd op 7 maart 2014

Het artikel mag daarnaast in zijn geheel overgenomen en verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding

Ik ben tegenwoordig zelfstandig en voortaan te consulteren op mijn eigen lijn: 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)

HSP: Highly Sensitive Pets-deel 2

Bijdrage van: Irma Schiffers

In het eerste artikel beschreef ik hoe er gemakkelijk contact kan zijn tussen mensen en hoogsensitieve dieren. Het betekent dat het dier zich gemakkelijk opent voor jou en jij die energie net zo eenvoudig kan ‘verstaan’.

Vaak zal het zo zijn dat je zelf als hoogsensitief persoon dezelfde gevoelige natuur in dieren aantrekt. Juist omdat je de dieren krijgt die bij een bepaalde fase in je leven horen, zodat je elkaar spiegelt. Dat is op zich al een interessant gegeven.
Hoe uit zich dat dan verder in het gedrag, behoudens de communicatie die veel mensen al langer herkennen en toepassen in het contact met dieren.

Zelf heb ik ontdekt dat de HSPets, zoals ik ze maar even noem voor het gemak, op dezelfde manier als ik, overgevoelig zijn voor bijvoorbeeld een narcose-preparaat. Drie van mijn huisgenootjes hadden dagen lang nodig om weer bij te komen en ze hallucineerden allemaal enorm gedurende die dagen. Twee van hen lieten niet lang daarna plotseling het leven.Hallucineren is iets wat ze overigens normaal ook al kunnen. Ze zagen toen echter overal van alles door de kamer vliegen en bewegen en kropen achter de bank of de kast in de hoop niets meer te zien. Bij één van deze ‘jongens’ leverde dat paniekerige vluchtgedrag een wondbloeding op na een castratie, want rust is dan eigenlijk geboden. De derde keer, toen ik zo goed als zeker wist dat het ook niet goed zou gaan met deze ‘patiënt’, was ze ’s avonds nagenoeg dood toen ze op de verwarming was gekropen. Met veel kunst en vliegwerk hebben we haar weer bij de levenden gekregen en ze was twee nachten verzekerd van mijn continue ‘intensive care’. Toen wist ik het zeker; die wel en die niet! En daar moest ik maar eens naar gaan luisteren. Nu krijgen ze indien nodig, een zeer veilig en aangepast narcosemiddel.

Allemaal buiten in de ren

Als er drukte heerst of spanning, zijn ze zelf ook druk en gestresst en is er ineens ruzie in de tent. Ze kunnen elkaar even niet meer verdragen en hebben overduidelijk behoefte aan een rustige eigen plek waar nauwelijks geluiden zijn. Dat is een heel geregel, maar voor mij gewoonte geworden.
Stofzuigen is er nauwelijks bij hier, behalve als het bij mooi weer mogelijk is om ze allemaal de kattenren in te sturen. Meestal loop ik de plavuizen te vegen en te dweilen want dat maakt geen herrie. Maar als ik de stofzuiger wel móet gebruiken, duurt het heel lang voordat ze weer binnen durven te komen, zo overgevoelig voor geluid! ‘Gelukkig’ heb ik ook twee dove witte poezen dus die hebben daar dan weer minder last van.

Ik leef bijna altijd alleen, maar als er onverwachts iemand langs komt, moet ik toch zien ze gerust te stellen of de ren in sturen. Ze weten het graag van tevoren en als ik dat ook weet, vertel ik het ze gewoon. Ze zijn echter vaak al nerveus voordat ik zelf weet dat er zich iemand gaat aandienen.
Als het even kan laat ik de dierenarts thuis komen. Dat scheelt een hoop stress, maar als ik ze toch moet vervoeren gaan ze altijd los mee, of aan een lijntje. In een tas of mandje wordt het helemaal niets. Ze zitten op mijn schouder als ik naar binnen ga en laten zich eigenlijk altijd heel gemakkelijk onderzoeken omdat ik het ze van tevoren vertel, maar ook omdat ze meestal zelf al aangeven dat er even naar ze gekeken moet worden.

Woody

Met Woody, de insuline-afhankelijke kater had ik in overleg met de dierenarts geprobeerd een foefje uit te halen. Maar dat werkte dus al snel niet meer! Als de dierenarts kwam om zijn bloedsuiker te checken, liet hij de assistente bellen dat hij onderweg was naar mij. Dan ging ik met de hond naar buiten voor een ommetje en kwam ‘onverwachts’ met de dierenarts weer binnen. Zo kon de stress voorkomen worden (dachten we) want dat zou zijn bloedsuiker alleen maar opjagen en een vertekend beeld geven. Dat ging dus maar een paar keer goed, want als ik ’s ochtends opstond kon ik niet anders dan denken: ‘oh ja, om half twee is die afspraak hier thuis’. Jammer! Want die gedachte ving Woody op en ik zag hem die ochtend al meteen achter een struik in de kattenren gaan zitten om er niet meer achter vandaan te komen. Stressfactor 10! We zijn er dus maar mee opgehouden en ik bekijk nu zelf samen met Woody wat hij nodig heeft en voel aan hoe het met zijn bloedsuikerspiegel is. En dat gaat helemaal goed.

Als er iets vreemds het huis in komt, iets nieuws, een pakketje of wat dan ook, zijn de HSPets helemaal van de leg terwijl de minder hoogsensitieve viervoeters er nieuwsgierig op aflopen en het gaan onderzoeken of zichzelf toe eigenen.

Goedkopere voeding is weggegooid geld. De anderen en de hond eten van alles, maar de HSPets spugen alles net zo hard er weer uit. Niets blijft er binnen. De groothandel vaart er wel bij want ik ben een grootafnemer van keukenrollen! En dan moet je die verwijtende blikken zien terwijl ze wachten op hun eigen dure voorkeuren.

Kortom, het lijkt lastig als je dit zo leest, maar als je zelf zo in contact staat met je viervoetige huisgenoten weet je niet beter, zeker niet als je zelf ook hoogsensitief bent. Ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking van je dagelijkse leven betekent en dat je er een zee van liefde voor terugkrijgt. En zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een zee van liefde zwemmen?

© Irma Schiffers 2014

Ik ben tegenwoordig zelfstandig en voortaan te consulteren op mijn eigen lijn: 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

Horoscoop voor dieren

Bijdrage van: Noëlle van der Bruggen
 

De astrologie is in opmars! De laatste jaren is er weer een revival aan de gang voor wat betreft de interesse in deze boeiende tak van sport. Logisch, Uranus staat al een hele tijd in Ram en heeft daar een sterke positie en omdat deze planeet de « patroonheilige » is van de astrologie, voelen we zijn invloed steeds meer.
Steeds meer mensen zijn geïnteresseerd in de eeuwige bewegingen van de planeten en hun invloed op het dagelijks en minder dagelijks leven van ons allen die onder de zon leven.

Astrologen krijgen steeds meer vragen en verzoeken om horoscopen te trekken, karakters te duiden en verwachtigen uit te spreken voor belangrijke zaken, al of niet in de toekomst, of de gunstige tijdstippen te bepalen voor belangrijke beslissingen.

De laatste jaren is er ook een andere ontwikkeling aan de gang, eigenlijk is die ook niet weggeweest, maar heeft wel een ander gezicht gekregen.

Daar waar mensen voorheen naar een astroloog gingen om te kijken wanneer ze hun kudde koeien, schapen of paarden moesten aankopen of uitbreiden, lijkt nu een tendens te ontstaan die ons wèrkelijk geinteresseerd doet zijn in het wel en het wee van de dieren zelf en niet meer alleen in het nut van het dier voor ons mens.

Het werd hoog tijd!
Deze eeuw zou immers de eeuw worden waarin we het dierenleed moeten aanpakken.
Dierenliefde is mensen beschaven! Dat is duidelijk.

Er worden me steeds meer vragen gesteld over het feit of het ook mogelijk zou zijn om een horoscoop voor dieren te trekken, om te kijken welke tijdstippen het beste zijn om een dier aan te schaffen en te bekijken welke karaktertrekken het dier zou moeten hebben om bij de persoon of het gezin te passen.
En terecht, de asiels zitten overvol en niet in de laatste plaats omdat er weer ondoordacht een dier werd aangeschaft die achteraf niet paste in de situatie en eigenlijk niet aangeschaft diende te worden.
Vragen over honden, katten, paarden en vogels (ja zelfs kippen) komen steeds vaker voor, en waarom niet !?
Ook dieren hebben uiteraard hun eigen karakter, bezitten hun eigen, hebbelijk- en onhebbelijkheden, vertonen zwakke en sterke punten.

Zeker onze huisdieren staan dicht bij ons mensen en juist voor die dieren die dicht bij de mensen leven zoals onze honden, katten, paarden en vogels, met name papegaaien is het belangrijk om in harmonie met deze huisgenoten te leven.

Natuurlijk kijken we al naar de raskenmerken van ons aan te schaffen dier, ons ‘Pluisje’, ‘Blacky’, ‘Schimmeltje’, ‘Watje’, zijn al door de genetische molen gehaald voordat ze in huis komen, waarom dan ook niet gekeken naar de mogelijke karakterkenmerken die ze bezitten?
Het feit òf er een dier kan komen en zo ja welk, kan deels beantwoord worden door in de horoscoop te kijken van de aanschaffer.

Het juiste tijdstip van aanschaf kan bepaald worden en ook welk eigenschappen het dier moet hebben om een succesvolle ‘samenwerking’ te krijgen. In de geboortehoroscoop van het dier kunnen we vervolgens zien wat voor karakter het zal hebben.

Om voor mensen een horoscoop te trekken is het uiterst belangrijk om naast de geboorte datum en plaats ook het geboorte tijdstip te hebben.
Voor dieren is dat echter iets minder belangrijk, dit komt omdat het tijdstip namelijk bepaalt in wat voor astrologische Huizen de planeten staan. Huizen staan voor de verschillende levensgebieden van de persoon, zoals financiën, partners en werk.
Voor dieren wordt dat onderscheid natuurlijk minder belangrijk.
Maar met de juiste geboortedatum èn plaats kun je al een goede indruk krijgen van hoe je viervoeter zal opgroeien, of deze sterk is of wat zwakker, of het een stuiterbal wordt of juist niet, of die graag wat voor je doet of liever op zichzelf blijft enz.

Als je bijvoorbeeld een hond wilt aanschaffen die graag helpt en bereid is veel voor je te doen, schrander is en oplettend omdat deze je erf moet gaan bewaken zou ik er een aanschaffen die in de maand september geboren is, in het teken maagd.

Werkpaarden werden vroeger niet voor niets in de herfst geboren.

Een huiselijke kat wordt geboren in het teken kreeft en een koppige kat die graag buiten is in het teken stier.
Leergierige, beweeglijke dieren in Tweeling en onze denkers in Boogschutter.

Astrologie kan dus voor de aanschaf van een dier een nuttige aanvulling zijn in het bepalen òf je een dier moet aanschaffen en zo jà wanneer en wat zijn geboortedatum dan moet zijn.

Zo kan een horoscoopbepaling van een dier bijdragen tot een gelukkiger en harmonieuzer leven voor alle huisgenoten.

En misschien dragen we zo ook eindelijk bij tot minder volle asiels. Daar alleen al doe je toch voor?

Mocht je geinteresseerd zijn in het laten opstellen van zo’n horoscoop kun je me contacteren op mijn website http://www.uurhoekenastrologie.nl of bellen via Antwoorden en Inzichten of Starmediums.

©Noelle van der Bruggen

Al onze artikelen mogen verspreid en gedeeld worden, mits voorzien van bronvermelding.

De schoonheid van mijn ziel

Bijdrage van: Elly de Lezenne Coulander

‘Dolfijne week’ –  Daar lig ik dan met mijn neus in de Rode Zee. Als iemand me twee maanden geleden zou hebben verteld dat ik nu in het heerlijke warme water in de Sataya Baai zou zwemmen, had ik gedacht ‘ja hoor, maak me maar lekker voor iets wat ik me toch niet kan permitteren’. Er is dus een wondertje gebeurd, want door mijn snorkelbril kijk ik in het heldere, turquois blauwe water van deze prachtige baai waar ik te gast ben op de Nooraya die daar nog de hele week voor anker ligt. Ik heb net samen met de andere deelnemers aan deze dolfijnenweek mijn eerste en gelijk laatste snorkelles gehad van onze snorkel guy Achmed. Ik wist trouwens niet dat ik snorkelen zo leuk zou vinden. Er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor me open. Wat is die waterwereld wonderschoon.

Te snel word ik uit mijn ontdekkingstocht door deze wonderlijke wereld getrokken. We gaan nu echt dolfijnen spotten. We werken ons allemaal stuntelig de zodiac (opblaasboot) weer in. Gelukkig is Sjasli er die me een handje helpt. Een donkergetinte, gedrongen man, met benen als boomstammen, armen zo sterk als kabels en een gevoelig hart. Hij bestuurt de zodiac en als iedereen weer aan boord is, speurt hij over het water om te ontdekken waar de dolfijnen zijn. Met zijn scherpe ogen heeft hij ze al snel gespot en daar gaan we, met een vaartje erop af. Flippers weer aan, snorkelmasker op en jump, jump, jump, allemaal het water weer in.

Dolfijnen zie ik nog niet, maar gefascineerd bekijk ik de onderwaterwereld. Mijn ogen volgen alles wat beweegt en bewonderen de taferelen op de bodem. Kleine visjes en grotere in allerlei vormen en kleuren. Ik heb geen flauw idee hoe ze heten en eerlijk gezegd interesseert me dat op dit moment helemaal niets. Ik geniet. En dan opeens vlak onder me haalt een dolfijn me in. Voor me schiet ze de diepte in. ‘Wow’, hoor ik mezelf roepen! Ik moet heel hard om mezelf lachen en ook dat hoor ik in het water. Ik ben nog niet uitgelachen of er verschijnen links en rechts vlak onder me weer twee dol-fijnen. Ik kan mijn geluk niet op. Met z’n drieën beginnen ze vlak voor me te spelen in het water. Ze duiken de diepte in, draaien om elkaar heen, maken de mooiste buitelingen, net alsof ze me wel¬kom heten in hun vloei¬bare wereld. Als ze zijn ver¬dwenen zet ik mijn ont¬dekkingstocht van deze wondere wereld voort en tot mijn stomme verbazing zie ik op de bodem in het zand de vorm van een hart. Mijn dag kan niet meer stuk.

Terug op de boot springt het enthousiasme van ons allemaal af. Behalve van de vriendin die met me meegegaan is. Zij komt in tranen naar me toe en zegt: ‘Ik geloof dat ik het niet kan’. Toen ze besloot me deze reis te vergezellen wist ze al dat ze hier tegenaan zou lopen. Haar angst om met haar gezicht in het water te liggen speelt haar parten. En tja, hoe wil je anders de dolfijnen kunnen zien.

Natuurlijk ritme
Op die eerste dag begint er zich een ritme te vormen. Een ritme dat zich heel natuurlijk ontwikkelt. Na de lunch is het tijd voor een middagdutje om de heetste uren van de dag door te brengen. De temperatuur overstijgt regelmatig de veertig graden, maar door het zwoele zeewindje en doordat we weinig om het lijf hebben voelt het minder warm. Heerlijk vind ik het om de warme zon op mijn blote huid te voelen. Zeker na zo’n lange winter in Nederland. Op de dag van vertrek goot het pijpenstelen en kwam de temperatuur niet hoger dan zo’n 15 graden en dat in juni. Toch zoek ik een plekje op het overdekte middendek. De overgang van ons koude regenachtige kikkerlandje naar de volle Egyptische zon met ruim veertig graden vraagt om voorzichtig aan te doen, want ik heb geen zin om ge-roosterd te worden. Hoewel ik niet zo’n smeerder van zonnebrandolie ben, heb ik elk plekje van mijn lichaam bedekt met factor 50. Wat ben ik daar blij om, want in de loop van de week zie ik witte huidjes verzorgt met factor 20 rood, roder, roodst worden. Mijn huid wordt bruin, bruiner, bruinst.

In de loop van de middag trekken we er weer op uit met de zodiac. De ene keer bemand door Sjasli en de andere keer door Ali.  Mijn vriendin krijgt een reddingsvest om en in het water houdt Achmed voortdurend haar hand vast, zodat haar niets kan overkomen. Als ze het na anderhalve dag eenmaal alleen durft, is zij het die elk moment aangrijpt om met de dolfijnen te zwemmen. Zelfs ’s morgens vroeg als de hele meute nog in diepe rust ligt.Die eerste middag zijn de dolfijnen ons regelmatig te snel af. Dat betekent flippers aan en snorkel-masker op, het water in en water weer uit zodiac weer in, flippers uit en masker weer af. Achter de dolfijnen aan. Mijn masker raakt iedere keer beslagen. Onder water kan ik nog wel wat zien, maar als ik boven water kom zie ik zo goed als niets meer. Ik raak daardoor te ver van de zodiac af. Als ik word opgepikt krijg ik op mijn kop. Ik merk dat ik een beetje boos word, want er was toch tegen me gezegd dat ik die kant uit moest zwemmen. En dat was het enige wat ik deed. Na een paar keer zodiac in en uit heb ik het gehad. Dat gejaag op dolfijnen staat me totaal niet aan. Omdat de afstand naar de Nooraya niet zover meer is, besluit ik met Betty mee terug te zwemmen. Veel minder vermoeiend dan boot in, boot uit. Op deze eerste dag begin ik te ontdekken waar mijn borstspieren zitten, want ze beginnen te protesteren door al die ongewone bewegingen, vooral het in de zodiac klimmen. Al snorkelend ga ik richting boot. Wat is het toch mooi onder water. Zo helder, zo blauw en zo vol leven. En wat zie ik daar? Weer een hart op de bodem in het zand, omringd door koraal deze keer. Blij snorkel ik verder.

Terug op de boot trek ik me terug op een matras op het tussendek. Daar merk ik dat mijn boosheid van daarnet weer bovenkomt. Oeps, daar moet ik kennelijk nog iets mee. Ik realiseer me dat ik in heel oud gedrag schiet wat die boosheid betreft. Als ik dat in de gaten heb, moet ik erg om mezelf lachen. De keus is niet zo moeilijk: blijf ik in die boosheid steken of kies ik voor liefde. Voor het laatste natuurlijk. Dat is wat de energie van dolfijnen met ons mensen doet als we zo dicht in hun buurt zijn. Ze duwen ons met onze neus op onverwerkte emoties/ervaringen om ze los te kunnen laten en dagen ons uit om voor liefde te kiezen. Allemaal komen we deze week in meer of mindere mate wel aan de beurt wat dat betreft.

Tijdens de evaluatie van deze eerste dag kan ik niet anders zeggen dan dat ik het werkelijk fantastisch vind om met dolfijnen te zwemmen. Alleen het gejaag op dolfijnen staat me tegen. Ik kom voor kwaliteit en niet voor kwantiteit. De anderen sluiten zich daarbij aan en vanaf dat moment wordt onze slogan kwaliteit en geen kwantiteit. De volgende vijf dagen zwem ik zonder gejaag elke dag met dolfijnen.

The Garden (de tuin)
De Sataya Baai is een beschermd gebied, omdat er veel koraalrif is. Dat betekent dat we niets met het koraalrif mogen doen. Je mag het niet aanraken, er niets van afbreken. Alleen maar kijken. Zou bij controle door de overheid blijken dat we ons niet aan die regels houden, dan raakt de kapitein zijn vergunning kwijt om in die baai voor anker te gaan.

Het eerste rif dat we bekijken, ligt redelijk dicht bij de boot. Met nog een paar anderen besluit ik er naar toe te snorkelen. Het is erg duidelijk waar we moeten zijn, maar ik merk iedere keer als ik mijn hoofd boven water steek, dat ik op één of andere manier telkens weer uit koers ben. Snorkelen is één, maar snorkelen tegen de stroom in is twee en dat valt dus niet mee. Het rif ligt in een redelijk ondiep gedeelte en de zonnestralen spelen door het water heen. Het is één en al kleur wat ik onder water zie. De vormen wisselen elkaar af. Het is fascinerend.

Volgens de organisator en de snorkel guy is er een nog veel mooier rif in de baai: the Garden. Daar schijnen de zonnestralen ’s middags nog apartere lichtschakeringen te creëren. Om dat te kunnen zien, moeten we het juiste moment afwachten. Het water moet helder zijn, zodat de zonnestralen hun werk kunnen doen. Er zijn dagen dat het rif zich als het ware reinigt en dat veroorzaakt troebel zicht. En dat willen we natuurlijk niet.

Ik kan niet wachten om daar naar toe te gaan. Als het zover is, sta ik vooraan om in de zodiac te springen. Als we er eenmaal zijn, ben ik in het water meestal de hekkensluiter. Zoveel valt er te bewonderen. The Garden is inderdaad een prachtig rif. Redelijk dicht aan de oppervlakte, maar omringt door een diepe zee. Wat ik anders in documentaires op tv zag, zie ik nu met eigen ogen. Wat een verschil, want het is onbeschrijfelijk mooi. De zonnestralen zorgen voor ontelbare kleurnuances. Planten dansen op de beweging van het water. Er is een grote variëteit aan gewassen. Naast veel sponsachtige gewassen zijn er ook enorm veel die lijken op hersenen en ik ben verbaasd over hoeveel hersenen moeder aarde heeft. Als ik daar wat serieuzer over nadenk, is het eigenlijk logisch als je het verhoudingsgewijs bekijkt. De aarde is zo’n immens groot levend organisme. Dat vraagt ook om een flinke portie ‘hersenen’.

Er is heel wat leven in de brouwerij in en om het rif. Ik kom vissen in alle vormen en maten tegen. Geel gestreepte, oranje, in de kleuren van de regenboog en doorzichtig. Vooral de kleinere soorten zijn druk in de weer om in en uit verborgen hoekjes en gaten te zwemmen. Een enkele grote ligt stil in het water en kijkt ons met zijn uitpuilende ogen nieuwsgierig aan. Ook zwemt er een haaitje. Gelukkig niet van de gevaarlijke soort. Slangen glibberen over de bodem. De snorkel guy wenkt ons. Als ik vlak bij hem ben, wijst hij naar de zeebodem. Ik volg de richting van zijn vinger en zie tot mijn verbazing een zeeschildpad. Geen moment was ik er mee bezig geweest dat ik tijdens mijn dolfijnenavontuur ook zoveel andere dieren tegen zou komen. Ik dank de schepper voor dit mooie cadeautje.

Schoonheid
Dit is niet de enige keer dat we naar dit rif gaan. We kunnen er namelijk echt geen genoeg van krijgen. Het is niet uit te leggen als je dit zelf nog nooit gezien hebt, maar het blijft fascinerend. Als ik de tweede keer The Garden bezoek geef ik mijn ogen weer goed de kost. De eerste keer was ik al van de ene in de andere verbazing gevallen. Midden in het koraal zag ik toen weer een hart van zand en een stukje verderop een witte plant in de vorm van een hart, wuivend op de cadans van het bewegende water. Ik let op of ik ze nu weer zie en ja hoor, daar is het hart van zand weer en even verderop de witte plant. Het was dus geen fantasie van mij. Iedere keer als ik een hart ontdek, maakt mijn eigen hart een sprongetje. Ook nu weer. Vooral door de dankbaarheid die ik voel dat ik in deze baai zulke mooie dingen mag ervaren. Doordat mijn hart van dankbaarheid overloopt en ik met volle teugen de schoonheid van het rif in me laat binnenkomen, voel ik ineens de kracht van de Wet van Hermes Trismegistus: zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten. Het besef stroomt door me heen dat ik kijk naar de schoonheid van mijn ziel. Ik besef tegelijkertijd hoe klein ik in dat grote geheel ben en hoe groots tegelijkertijd. Een diepe eerbied rijst in me op, want wat voor mij geldt slaat op iedereen elk mens, elk levend wezen: zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten. Elke ziel heeft haar eigen schoonheid en ik ervaar al snorkelend in de Rode Zee tot in mijn diepste wezen hoeveel schoonheid onze zielen uitstralen. Ontroerd snorkel ik door.

Schipbreuk

Op niet al te grote afstand van waar de Nooraya voor anker ligt, steekt iets boven het water uit. Dat blijkt een deel van een schip te zijn dat vorig jaar schipbreuk heeft geleden. Op het beschermde rif nota bene. Omdat de boot niet was verzekerd, heeft de eigenaar het maar gewoon laten liggen waar het lag. Zeer tegen de zin van de Egyptische overheid in natuurlijk. Zij heeft het schip van het rif af laten slepen, zodat het in het zand ligt te vergaan. Prachtig natuurlijk voor nieuwsgierige onderzoekers; het geeft een beetje een Titanic-gevoel. Een beetje, want dit vergane schip is natuurlijk niet te vergelijken met die enorme Titanic. Nooit heb ik me gerealiseerd trouwens dat een schip zo snel kan vergaan als het in het water ligt. Apart is het wel om dat proces gade te slaan, zeker door een patrijspoort onder water.

Afscheid
Zoals ik in het begin al opmerkte: als je het naar je zin hebt, gaat de tijd snel. De laatste dag in de baai breekt dus veel te snel aan. Het wordt een dag om nooit te vergeten. Vijf dagen lang zon, zee en zwemmen met dolfijnen heb ik al achter de rug. Geen enkele dag lieten de dolfijnen verstek gaan. Grote dolfijnen, kleine dolfijnen, baby dolfijnen. Ik heb ze allemaal om me heen gehad. Kennelijk genoten zij net als wij, want als ze er geen zin in hebben komen ze echt niet. Van de capriolen die ze met elkaar uithalen, word ik iedere keer weer blij en ik ben niet de enige.

En toch, de laatste dag is aangebroken. Ik zorg ervoor om deze keer met de eerste tocht mee te kunnen, want morgen kan het niet meer. De keus valt op een laatste bezoek aan The Garden. In de ochtend deze keer met heel ander licht. Anders, maar ook mooi. Vandaag worden we omringd door jellyfish, kwalletjes. Als kind zorgde ik er altijd voor om ver uit de buurt van kwallen te blijven, want gebeten worden door een kwal had vervelende gevolgen. Nu leer ik dat niet alle kwallen zulke bijters zijn. Dit zijn heel ongevaarlijke. Toch merk ik dat ik automatisch terugschrik als ze me aanraken en het duurt even voordat ik dat signaal dat kennelijk diep in mijn reptielenbrein verankerd zit onder controle heb.

Na The Garden gaan we op zoek naar de dolfijnen. Als ik in het water lig, komt er een grote dolfijn naar me toe en vlak voor me duikt hij de diepte in. Oeps, denk ik, oeps, het lijkt wel of hij me uitnodigt om achter hem aan te duiken. Ik ben nog een beetje in dubio. Doe ik dat nou wel of doe ik dat niet. Tot nu toe heb ik alleen maar gesnorkeld zonder te duiken. Ik heb alleen maar naar anderen gekeken die wel achter de dolfijnen de diepte in gaan, maar eigenlijk wil ik zelf ook wel. Door al mijn afwegingen laat ik deze kans voorbij gaan. Na een poosje verdwijnen de dolfijnen en klim ik weer in de zodiac. Iedereen is voldaan en we varen richting boot.

Als we dichter bij de Nooraya komen, zien we tot onze stomme verbazing dat daar hele scholen dolfijnen spelen. Overal waar je kijkt, zie je dolfijnen. De achterblijvers op onze boot liggen daar inmiddels midden tussenin. Het is geweldig om te zien en ik besluit eerst een poosje naar dit tafereel te kijken. Apart is dat ik de geluiden die ze maken boven water wel kan horen en onder water zo goed als niet. En die geluidjes zijn zo grappig. Staarten en vinnen van dolfijnen deinen op het water, verdwijnen onder water en duiken weer op. Een paar springen er uit het water op en duiken er weer in. Ze hebben het enorm naar hun zin en ik heb zin om erbij te zijn. Zodra ik in het water lig, zijn overal dolfijnen om me heen. Het zijn er geen tien, geen twintig, geen dertig, het zijn er te veel om te tellen. Ze buitelen, duiken, dansen om ons heen. Ze spelen zelfs met de kwalletjes. Nemen er een in hun bek, zwemmen er een poosje mee rond, laten ze weer los en pakken ze weer op. Terwijl ik mijn best doe om met hen mee te zwemmen, komt er een hele grote dolfijn van links naar me toe. Vlak voor me duikt hij sierlijk de diepte in. Oeps, oeps, oeps, deze uitnodiging om te duiken kan ik toch niet nog eens blijven negeren. Ik ben al weer te laat. Het water is wat troebel en ik kan hem al niet meer zien. Maar driemaal is scheepsrecht. Dus hij komt opnieuw naar me toe, duikt vergezeld door twee van zijn kameraden naar beneden. En ik? Ik haal heel diep adem en duik er achteraan. Wow, het is me gelukt. Hoe diep ik onder water ben geweest, geen idee, maar ik was er doorheen. Dit laatste cadeautje van de dolfijnen kon ik toch niet voorbij laten gaan.

Door op de laatste dag met zoveel zo dicht bij onze boot te verschijnen, hebben de dolfijnen voor mijn gevoel hun dankbaarheid voor onze aanwezigheid willen tonen. Een dank je wel en een good bye, want dat ik een keer terugga staat vast. Ik voel me vervuld van dolfijne(n) energie en ben ontzettend dankbaar dat ik deze energie ook mag doorgeven. Dat is mijn cadeautje aan jou. Geniet ervan.

© Elly de Lezenne Coulander

Elly is werkzaam voor Antwoorden en inzichten, alwaar je haar kunt consulteren

Dit artikel mag in zijn geheel verspreid worden mits voorzien van bronvermelding.