HSP: Highly Sensitive Pets – deel 1

Bijdrage van: Irma Schiffers

Onlangs schreef Noëlle op deze site een artikel over astrologie voor dieren. Het leek me in dit kader wel een mooie aanvulling om deze twee artikelen over dieren en hooggevoeligheid, die ook bij hen voorkomt, hier te plaatsen.

HSP bij dieren… Ja, ik begeef me op glad en ‘dun’ ijs als ik de afkorting HSP op deze manier vertaal. Daar ben ik me van bewust maar als niemand dat ‘ijs’ durft te betreden, zullen we nooit weten of het betreedbaar en stevig is. Dus ik begeef me toch daar maar even op.

We kennen gelukkig onderhand het fenomeen HSP (hoogsenstitief persoon) allemaal wel, zeker als je een vaste bezoeker van deze site bent. Maar voor mij staat het ook altijd voor Highly Sensitive Pets, want ik heb er hier een aantal rondlopen. En ik ben er in mijn leven achter gekomen dat de dieren die je bij je hebt voor een periode in je leven, ook echt bij die fase in je leven aansluiten. Als ik vroeger katten en honden had, kan ik terugkijkend zeggen dat ze een hele andere rol in mijn leven speelden dan tegenwoordig. Ik ben altijd een enorme dierenliefhebber geweest, maar vroeger had ik katten die gewoon gezellig je leven met je mee vierden, maar ook vaak op zichzelf waren en veel buitenshuis, zodat je ze niet altijd zag. Tegenwoordig, durf ik vanaf dat gladde ijs te roepen, heb ik katten die mij spiegelen, dingen leren, dingen zien die anderen niet zien, dingen ‘laten’ zien in mijn gedrag en op alle vlakken zogeheten ‘multidimensionaal’ aanwezig zijn.

Ik zou kunnen vragen wie nou eigenlijk de telepatische gave heeft ontwikkeld om met ze te kunnen communiceren, maar dat antwoord is duidelijk. Ik natuurlijk! Zij konden het al door eeuwen heen, maar soms voel ik me een beetje schuldig dat ik mijn vroegere ‘Mickey, Misty, Andra, Okkie, etc. niet heb kunnen verstaan. Met dat schuldgevoel heb ik mogen afrekenen, want dat is nou precies wat uit de hedendaagse rugzak mag bij iedereen. Want wat je niet weet, kun je niet herkennen dus ook niet in je realiteit zetten. Het waren lessen, geen fouten, die bestaan niet. En als je je daar nu bewust van bent, heb je ze geleerd en zul je het, als het goed is, niet meer zo doen.

Dieren staan zo dicht bij de natuur dat ze hun zuivere intuïtie volledig intact hebben weten te bewaren, in tegenstelling tot de mensheid en ze leven daar ook naar. Wij mensen noemen het instinct, maar ik wens het intuïtie te noemen, want instinct klinkt zo dierlijk. Natuurlijk hebben we het hier ook over dieren, maar ik heb geleerd dat dieren niet inferieur zijn aan mensen, en mensen dus automatisch niet superieur. Die laatste kwalificatie dicht ik eerder aan mijn katten toe omdat zij mijn ‘Zen-meesters’ zijn.

Katten zijn ultieme ‘meesters’ in mediteren, trance (healen), geduld, zelfexpressie, laten zien wat ze wel en niet willen (en het dan ook echt niet willen) en daarmee zijn ze een spiegel voor hun ‘mens’. Als je dat wilt zien tenminste.

Woody

Ik heb een kat die ik twee maal daags moet spuiten met insuline omdat hij na een pancreatitis (alvleesklierontsteking) suikerziekte heeft. Hij weet zelf precies wanneer hij water nodig heeft, door zelf aan de kraan te gaan hangen en deze open te doen. Ook komt hij mij storen bij de computer als het tijd is voor zijn prikje, of als ik het sein daarvoor op mijn mobieltje niet gehoord heb. Ook komt hij op mijn toetsenbord, of desnoods op mijn bedkussen zitten en staart mij aan terwijl hij zegt: Ik moet eten, joh!
Mijn kat die als enige buiten komt was eens een nacht weg. Ik was in paniek, want hij slaapt altijd bij mij boven. Ik maakte mezelf wijs dat hij een ongeluk had gehad of ziek was geworden, misschien wel gestolen (ik heb Maine Coons en andere ‘Aristocats’) en kon niet meer slapen. Eigenlijk eerder huilen. Ineens hoorde ik hem zeggen: ‘ik ben opgesloten in een schuur, en ik baal net zo als jij, maar ik kom zodra ik kan. Nu ga ik slapen, doe jij dat ook maar, want morgenochtend meld ik me. Ik heb wel honger, maar ik red me goed’.

Roxy

Ik geloofde er niets van want mijn ‘ego’ was aan het werk. Mijn verstand zei dat het natuurlijk niet goed gegaan was en dat ik hem misschien wel nooit meer zou zien. Die hele nacht lag ik wakker. Mijn lijntje met de andere wereld, wat normaal zo open staat mede door mijn werk, gaf ook nog wat beelden door van een schuur en een geruststellend schouderklop-gevoel met een intense liefde; ‘het komt goed, we nemen hem niet weg’. Mijn ego bleef echter zeggen dat ik in de steek gelaten was en dat dit misschien wel mijn eigen schuld was… Toen ik een klok kreeg te zien voor mijn geestesoog die op 9 uur stond, draaide ik me gefrustreerd nog eens extra om in mijn bed. Wat een nacht!

Die ochtend om klokslag negen uur stond mijn mannetje voor mijn slaapkamerraam en kwam hardop pratend een knuffel brengen om daarna zijn eten aan te vallen. Ik hoorde even later terug dat hij in een schuur van de buren, twee deuren verderop per ongeluk opgesloten had gezeten. Toen ze naar hun werk gingen om 9 uur sprong hij eruit.

Yinta

Ik kan een boek vullen met dit soort gebeurtenissen! De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. Tegenwoordig geloof ik alles wat ze zeggen, zelfs meestal wat ze mankeren (zoals kiespijn) en wanneer ze naar de dierenarts moeten. Het klopt altijd… Ik heb het geluk dat ik met dierenartsen te maken heb die mij serieus nemen hierin. Dat duurde wel een paar jaar en begrijpelijk, want je wilt niet weten hoe lang ik erover gedaan heb om mezelf en dus mijn dieren hierin serieus te nemen.
Ik heb klanten aan de telefoon gehad met dierenvragen. Als ik ze vertel hoe het werkt met en bij hun dier, beginnen ze soms nerveus te lachen. Maar als ze dan ‘stiekem’ als niemand het ziet contact proberen te maken, zijn de resultaten verrassend. Meestal stuur ik ze naar de dierenarts als ik het fysiek niet vertrouw en ook dat is eigenlijk altijd wel terecht. Gelukkig laten ze me dat ook heel vaak weten.

Nu ben ik benieuwd wanneer de ‘wetenschap’ gaat aantonen dat HSP bij dieren ook wel degelijk bestaat. Ik weet het al, vooral omdat de één significant sensitiever is dan de ander. Dus het is een fenomeen dat bestaat. Mijn theorie is inmiddels dus op basis van ervaring dat je de dieren bij je krijgt die je nodig hebt en die met jou zijn afgelijnd in een bepaalde periode. Ik wil dit dan ook benadrukken: respect voor alle dieren is absoluut een noodzakelijke ontwikkeling voor deze nieuwe tijd!

Er is nog veel te ontdekken en te bewijzen en ik voel dat dat in aantocht is. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou het ook heel goed kunnen begrijpen als mijn dierenartsen af en toe denken dat ik bij het verlaten van het pand wegvlieg op een bezem…

© Irma Schiffers 2014

Dit artikel is geschreven voor Nieuwetijdskind.com en aldaar gepubliceerd op 7 maart 2014

Het artikel mag daarnaast in zijn geheel overgenomen en verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding

Ik ben tegenwoordig zelfstandig en voortaan te consulteren op mijn eigen lijn: 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)

HSP: Highly Sensitive Pets-deel 2

Bijdrage van: Irma Schiffers

In het eerste artikel beschreef ik hoe er gemakkelijk contact kan zijn tussen mensen en hoogsensitieve dieren. Het betekent dat het dier zich gemakkelijk opent voor jou en jij die energie net zo eenvoudig kan ‘verstaan’.

Vaak zal het zo zijn dat je zelf als hoogsensitief persoon dezelfde gevoelige natuur in dieren aantrekt. Juist omdat je de dieren krijgt die bij een bepaalde fase in je leven horen, zodat je elkaar spiegelt. Dat is op zich al een interessant gegeven.
Hoe uit zich dat dan verder in het gedrag, behoudens de communicatie die veel mensen al langer herkennen en toepassen in het contact met dieren.

Zelf heb ik ontdekt dat de HSPets, zoals ik ze maar even noem voor het gemak, op dezelfde manier als ik, overgevoelig zijn voor bijvoorbeeld een narcose-preparaat. Drie van mijn huisgenootjes hadden dagen lang nodig om weer bij te komen en ze hallucineerden allemaal enorm gedurende die dagen. Twee van hen lieten niet lang daarna plotseling het leven.Hallucineren is iets wat ze overigens normaal ook al kunnen. Ze zagen toen echter overal van alles door de kamer vliegen en bewegen en kropen achter de bank of de kast in de hoop niets meer te zien. Bij één van deze ‘jongens’ leverde dat paniekerige vluchtgedrag een wondbloeding op na een castratie, want rust is dan eigenlijk geboden. De derde keer, toen ik zo goed als zeker wist dat het ook niet goed zou gaan met deze ‘patiënt’, was ze ’s avonds nagenoeg dood toen ze op de verwarming was gekropen. Met veel kunst en vliegwerk hebben we haar weer bij de levenden gekregen en ze was twee nachten verzekerd van mijn continue ‘intensive care’. Toen wist ik het zeker; die wel en die niet! En daar moest ik maar eens naar gaan luisteren. Nu krijgen ze indien nodig, een zeer veilig en aangepast narcosemiddel.

Allemaal buiten in de ren

Als er drukte heerst of spanning, zijn ze zelf ook druk en gestresst en is er ineens ruzie in de tent. Ze kunnen elkaar even niet meer verdragen en hebben overduidelijk behoefte aan een rustige eigen plek waar nauwelijks geluiden zijn. Dat is een heel geregel, maar voor mij gewoonte geworden.
Stofzuigen is er nauwelijks bij hier, behalve als het bij mooi weer mogelijk is om ze allemaal de kattenren in te sturen. Meestal loop ik de plavuizen te vegen en te dweilen want dat maakt geen herrie. Maar als ik de stofzuiger wel móet gebruiken, duurt het heel lang voordat ze weer binnen durven te komen, zo overgevoelig voor geluid! ‘Gelukkig’ heb ik ook twee dove witte poezen dus die hebben daar dan weer minder last van.

Ik leef bijna altijd alleen, maar als er onverwachts iemand langs komt, moet ik toch zien ze gerust te stellen of de ren in sturen. Ze weten het graag van tevoren en als ik dat ook weet, vertel ik het ze gewoon. Ze zijn echter vaak al nerveus voordat ik zelf weet dat er zich iemand gaat aandienen.
Als het even kan laat ik de dierenarts thuis komen. Dat scheelt een hoop stress, maar als ik ze toch moet vervoeren gaan ze altijd los mee, of aan een lijntje. In een tas of mandje wordt het helemaal niets. Ze zitten op mijn schouder als ik naar binnen ga en laten zich eigenlijk altijd heel gemakkelijk onderzoeken omdat ik het ze van tevoren vertel, maar ook omdat ze meestal zelf al aangeven dat er even naar ze gekeken moet worden.

Woody

Met Woody, de insuline-afhankelijke kater had ik in overleg met de dierenarts geprobeerd een foefje uit te halen. Maar dat werkte dus al snel niet meer! Als de dierenarts kwam om zijn bloedsuiker te checken, liet hij de assistente bellen dat hij onderweg was naar mij. Dan ging ik met de hond naar buiten voor een ommetje en kwam ‘onverwachts’ met de dierenarts weer binnen. Zo kon de stress voorkomen worden (dachten we) want dat zou zijn bloedsuiker alleen maar opjagen en een vertekend beeld geven. Dat ging dus maar een paar keer goed, want als ik ’s ochtends opstond kon ik niet anders dan denken: ‘oh ja, om half twee is die afspraak hier thuis’. Jammer! Want die gedachte ving Woody op en ik zag hem die ochtend al meteen achter een struik in de kattenren gaan zitten om er niet meer achter vandaan te komen. Stressfactor 10! We zijn er dus maar mee opgehouden en ik bekijk nu zelf samen met Woody wat hij nodig heeft en voel aan hoe het met zijn bloedsuikerspiegel is. En dat gaat helemaal goed.

Als er iets vreemds het huis in komt, iets nieuws, een pakketje of wat dan ook, zijn de HSPets helemaal van de leg terwijl de minder hoogsensitieve viervoeters er nieuwsgierig op aflopen en het gaan onderzoeken of zichzelf toe eigenen.

Goedkopere voeding is weggegooid geld. De anderen en de hond eten van alles, maar de HSPets spugen alles net zo hard er weer uit. Niets blijft er binnen. De groothandel vaart er wel bij want ik ben een grootafnemer van keukenrollen! En dan moet je die verwijtende blikken zien terwijl ze wachten op hun eigen dure voorkeuren.

Kortom, het lijkt lastig als je dit zo leest, maar als je zelf zo in contact staat met je viervoetige huisgenoten weet je niet beter, zeker niet als je zelf ook hoogsensitief bent. Ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking van je dagelijkse leven betekent en dat je er een zee van liefde voor terugkrijgt. En zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een zee van liefde zwemmen?

© Irma Schiffers 2014

Ik ben tegenwoordig zelfstandig en voortaan te consulteren op mijn eigen lijn: 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.