In het eerste artikel beschreef ik hoe er gemakkelijk contact kan zijn tussen mensen en hoogsensitieve dieren. Het betekent dat het dier zich gemakkelijk opent voor jou en jij die energie net zo eenvoudig kan ‘verstaan’.
Vaak zal het zo zijn dat je zelf als hoogsensitief persoon dezelfde gevoelige natuur in dieren aantrekt. Juist omdat je de dieren krijgt die bij een bepaalde fase in je leven horen, zodat je elkaar spiegelt. Dat is op zich al een interessant gegeven.
Hoe uit zich dat dan verder in het gedrag, behoudens de communicatie die veel mensen al langer herkennen en toepassen in het contact met dieren.
Zelf heb ik ontdekt dat de HSPets, zoals ik ze maar even noem voor het gemak, op dezelfde manier als ik, overgevoelig zijn voor bijvoorbeeld een narcose-preparaat. Drie van mijn huisgenootjes hadden dagen lang nodig om weer bij te komen en ze hallucineerden allemaal enorm gedurende die dagen. Twee van hen lieten niet lang daarna plotseling het leven.Hallucineren is iets wat ze overigens normaal ook al kunnen. Ze zagen toen echter overal van alles door de kamer vliegen en bewegen en kropen achter de bank of de kast in de hoop niets meer te zien. Bij één van deze ‘jongens’ leverde dat paniekerige vluchtgedrag een wondbloeding op na een castratie, want rust is dan eigenlijk geboden. De derde keer, toen ik zo goed als zeker wist dat het ook niet goed zou gaan met deze ‘patiënt’, was ze ’s avonds nagenoeg dood toen ze op de verwarming was gekropen. Met veel kunst en vliegwerk hebben we haar weer bij de levenden gekregen en ze was twee nachten verzekerd van mijn continue ‘intensive care’. Toen wist ik het zeker; die wel en die niet! En daar moest ik maar eens naar gaan luisteren. Nu krijgen ze indien nodig, een zeer veilig en aangepast narcosemiddel.
Allemaal buiten in de ren
Als er drukte heerst of spanning, zijn ze zelf ook druk en gestresst en is er ineens ruzie in de tent. Ze kunnen elkaar even niet meer verdragen en hebben overduidelijk behoefte aan een rustige eigen plek waar nauwelijks geluiden zijn. Dat is een heel geregel, maar voor mij gewoonte geworden.
Stofzuigen is er nauwelijks bij hier, behalve als het bij mooi weer mogelijk is om ze allemaal de kattenren in te sturen. Meestal loop ik de plavuizen te vegen en te dweilen want dat maakt geen herrie. Maar als ik de stofzuiger wel móet gebruiken, duurt het heel lang voordat ze weer binnen durven te komen, zo overgevoelig voor geluid! ‘Gelukkig’ heb ik ook twee dove witte poezen dus die hebben daar dan weer minder last van.
Ik leef bijna altijd alleen, maar als er onverwachts iemand langs komt, moet ik toch zien ze gerust te stellen of de ren in sturen. Ze weten het graag van tevoren en als ik dat ook weet, vertel ik het ze gewoon. Ze zijn echter vaak al nerveus voordat ik zelf weet dat er zich iemand gaat aandienen.
Als het even kan laat ik de dierenarts thuis komen. Dat scheelt een hoop stress, maar als ik ze toch moet vervoeren gaan ze altijd los mee, of aan een lijntje. In een tas of mandje wordt het helemaal niets. Ze zitten op mijn schouder als ik naar binnen ga en laten zich eigenlijk altijd heel gemakkelijk onderzoeken omdat ik het ze van tevoren vertel, maar ook omdat ze meestal zelf al aangeven dat er even naar ze gekeken moet worden.
Woody
Met Woody, de insuline-afhankelijke kater had ik in overleg met de dierenarts geprobeerd een foefje uit te halen. Maar dat werkte dus al snel niet meer! Als de dierenarts kwam om zijn bloedsuiker te checken, liet hij de assistente bellen dat hij onderweg was naar mij. Dan ging ik met de hond naar buiten voor een ommetje en kwam ‘onverwachts’ met de dierenarts weer binnen. Zo kon de stress voorkomen worden (dachten we) want dat zou zijn bloedsuiker alleen maar opjagen en een vertekend beeld geven. Dat ging dus maar een paar keer goed, want als ik ’s ochtends opstond kon ik niet anders dan denken: ‘oh ja, om half twee is die afspraak hier thuis’. Jammer! Want die gedachte ving Woody op en ik zag hem die ochtend al meteen achter een struik in de kattenren gaan zitten om er niet meer achter vandaan te komen. Stressfactor 10! We zijn er dus maar mee opgehouden en ik bekijk nu zelf samen met Woody wat hij nodig heeft en voel aan hoe het met zijn bloedsuikerspiegel is. En dat gaat helemaal goed.
Als er iets vreemds het huis in komt, iets nieuws, een pakketje of wat dan ook, zijn de HSPets helemaal van de leg terwijl de minder hoogsensitieve viervoeters er nieuwsgierig op aflopen en het gaan onderzoeken of zichzelf toe eigenen.
Goedkopere voeding is weggegooid geld. De anderen en de hond eten van alles, maar de HSPets spugen alles net zo hard er weer uit. Niets blijft er binnen. De groothandel vaart er wel bij want ik ben een grootafnemer van keukenrollen! En dan moet je die verwijtende blikken zien terwijl ze wachten op hun eigen dure voorkeuren.
Kortom, het lijkt lastig als je dit zo leest, maar als je zelf zo in contact staat met je viervoetige huisgenoten weet je niet beter, zeker niet als je zelf ook hoogsensitief bent. Ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking van je dagelijkse leven betekent en dat je er een zee van liefde voor terugkrijgt. En zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een zee van liefde zwemmen?
Ik ben tegenwoordig zelfstandig en voortaan te consulteren op mijn eigen lijn: 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)
Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.
Gewoonspiritualiteit.nl 