Moed

Dit artikel is geschreven door Yvonne Marée, die ons team van Gewoon spiritualiteit komt versterken. (Red.)

Column: Een engeltje ter inspiratie

Met de engelenkaartjes werk ik net als met al het andere, op mijn eigen manier en ik vind het leuk om af en toe een engelenkaartje te pakken en me al schrijvend te laten inspireren. Het is iedere keer opnieuw een verrassing in welke richting de engeltjes me sturen. Het engeltje MOED wilde mij dit keer inspireren.

Wat een magnifieke tijd om in te leven! Maar oh, wat spannend ook! Er gebeurt zó veel. Ik zie het in mijn eigen leven, maar ook in dat van anderen. Al een paar jaar staat alles op zijn kop. De onderste steen komt boven. Niets kan meer verborgen blijven. No more secrets.

Ik zie dat er steeds op een steeds dieper niveau van ons wordt gevraagd om werkelijk schoon schip te maken in onszelf. Het lijkt wel of er op dit moment bij ieder van ons wordt gerammeld aan oude, vastzittende overtuigingen en patronen, aan onopgeloste zaken uit het verleden. Dat wat je tot nu toe hebt kunnen ontlopen, komt in deze tijd recht voor je neus te staan op zo’n manier dat je er niet meer omheen kunt.

Natuurlijk, we hebben een vrije wil. Niets verplicht ons om het aan te gaan of op te ruimen. Maar diep van binnen is dat wel wat we willen. In mijn healingwerk heb ik dagelijks te maken met mensen die zich willen bevrijden van oude ballast. Op mijn vraag wat ze willen bereiken met de healing, krijg ik meestal het antwoord: ‘vrijheid’ of ‘rust’.

Maar als we dit zo graag willen, waarom hebben we er dan zo’n moeite mee?
Ik weet niet hoe dat bij anderen zit, maar voor mijzelf weet ik dat iedere stap opnieuw om moed vraagt. Het vraagt moed om in de spiegel te kijken en mijn ogen te openen voor alles in mijzelf wat ik niet wil zien. Het vraagt moed om mezelf de vragen te stellen die ik niet wil horen. Hoe lang laat ik die oude pijn, die diep zittende angst mijn leven nog regeren? Hoe lang blijf ik mijzelf kwetsen, zodat anderen het niet kunnen doen? Hoe lang blijf ik anderen kwetsen om zelf niet gekwetst te worden? Het vraagt moed om het antwoord op deze vragen te horen. Het vraagt moed om in het oog van de storm te stappen, want aan de buitenkant ziet het er zo angstaanjagend uit. Je weet niet wat er komt in dit nieuwe gebied.

Het is vooral die eerste stap die zoveel moed vergt. Daarna kun je niets anders meer doen dan je overgeven aan de zich ontvouwende waarheid, die niet alleen de pijn blootlegt, maar die ook de opening biedt om de pijn voorgoed te bevrijden.

Aan de andere kant van de storm ligt al een nieuwe wereld, gedragen door inzicht en hier liggen oplossingen die je eerder niet had kunnen bedenken, omdat je visie werd versluierd door pijn en angst. Eenmaal aan de andere kant van de storm voelen die nieuwe oplossingen zo natuurlijk en vertrouwd, dat je niet begrijpt dat je deze niet eerder hebt ontdekt. De vrijheid, de ruimte en de rust voelen als een weldaad. Als een heilige stilte na de storm…!

© Yvonne Marée.

Nog even dit: the Sound of Silence, uitgevoerd door ‘Disturbed’ past helemaal bij wat ik hierboven geschreven heb. Hun vertolking van deze klassieke parel kwam bij mij binnen met zo’n heftigheid;  rauwe wanhoop en woede, omgezet in kracht. Een oproep om al onze moed bijeen te rapen en een einde te maken aan de stilte. Niet de heilige stilte na de storm, maar de verscheurende stilte die mensen uit elkaar drijft!

(De songtekst hebben we vertaald en van Nederlandse ondertiteling voorzien)